| - FLOTA HANDLOWA - STATKI - OKRĘTY - WRAKI - FLOTA WOJENNA - |
 |
| Włoskie miniaturowe okręty podwodne typu CB |
| Włoskie miniaturowe okręty podwodne typu CB w rumuńskim porcie Konstanca w 1943 roku. Italian ultra-small CB-class submarines in Constanza, Black Sea. |
Włoskie zakłady Caproni Taliedo w Mediolanie w latach 1941-1943 zbudowały 22 miniaturowe okręty podwodne typu
CB (skrót od Costiero tipo B), którym nadano kolejne nazwy od CB-1 do CB-22. Projektantem ich był major inżynier
Spinelli. Wszystkie one weszły do służby we włoskiej marynarce wojennej, z wyjątkiem CB-22, który został
przechwycony 9 sierpnia 1943 przez Niemców w trakcie prac wykończeniowych. Plany tyczące budowy dalszych 50
jednostek nie zostały zrealizowane.
Okręty typu CB przy wymiarach 15 m X 3 m X 2,1 m miały 36 ton (wg niektórych źródeł 25 ton) wyporności
nawodnej i 45 ton (lub 36 ton wg innych źródeł) wyporności podwodnej. Jedna śruba i wysokoprężny silnik spalinowy
Isotta Fraschini o mocy 90 KM pozwalały na osiągnięcie prędkości 7,5 węzła na powierzchni, zaś motor elektryczny
Brown-Boweri o mocy 100 KM zapewniał prędkość 7 węzłów w pływaniu podwodnym. Zasięg nawodny przekraczał 1400
mil morskich przy prędkości 5,5 węzłów, natomiast pod wodą przy prędkości 3 węzłów okręt zdolny był przepłynąć 50
mil. Maksymalna głębokość zanurzenia wynosiła 55. Uzbrojenie stanowiły 2 torpedy kalibru 450 mm, umieszczone w
zewnętrznych rurach torpedowych (dobrze widoczne na zamieszczonych fotografiach). Na niektórych jednostkach,
przed kioskiem, montowano karabin maszynowy. Załogę stanowiło czterech ludzi.
CB (skrót od Costiero tipo B), którym nadano kolejne nazwy od CB-1 do CB-22. Projektantem ich był major inżynier
Spinelli. Wszystkie one weszły do służby we włoskiej marynarce wojennej, z wyjątkiem CB-22, który został
przechwycony 9 sierpnia 1943 przez Niemców w trakcie prac wykończeniowych. Plany tyczące budowy dalszych 50
jednostek nie zostały zrealizowane.
Okręty typu CB przy wymiarach 15 m X 3 m X 2,1 m miały 36 ton (wg niektórych źródeł 25 ton) wyporności
nawodnej i 45 ton (lub 36 ton wg innych źródeł) wyporności podwodnej. Jedna śruba i wysokoprężny silnik spalinowy
Isotta Fraschini o mocy 90 KM pozwalały na osiągnięcie prędkości 7,5 węzła na powierzchni, zaś motor elektryczny
Brown-Boweri o mocy 100 KM zapewniał prędkość 7 węzłów w pływaniu podwodnym. Zasięg nawodny przekraczał 1400
mil morskich przy prędkości 5,5 węzłów, natomiast pod wodą przy prędkości 3 węzłów okręt zdolny był przepłynąć 50
mil. Maksymalna głębokość zanurzenia wynosiła 55. Uzbrojenie stanowiły 2 torpedy kalibru 450 mm, umieszczone w
zewnętrznych rurach torpedowych (dobrze widoczne na zamieszczonych fotografiach). Na niektórych jednostkach,
przed kioskiem, montowano karabin maszynowy. Załogę stanowiło czterech ludzi.
| Główna baza okrętów CB mieściła się w Poli (obecnie Pula, port na półwyspie Istria, nad Morzem Adriatyckim). Operowały one również na wodach fińskich i na Morzu Czarnym. Największym ich sukcesem było storpedowanie i zatopienie przez CB-4 26 sierpnia 1943 roku w okolicach Sewastopola radzieckiego okrętu podwodnego SZCZ-203 (Щ-203), który poszedł na dno wraz z całą załogą. Marynarka włoska donosiła również o innych sukcesach swoich CB: w 1942 roku, CB-2 miał zatopić radziecki okręt podwodny SZCZ-213 (Щ-213), zaś CB-3 inny okręt, S-32 (C-32). Te wydarzenia nie znalazły jednak potwierdzenia w najnowszych publikacjach rosyjskich. |
| Okręty typu CB w Konstancy (Rumunia) w 1944 roku, przejęte przez flotę rumuńską w 1943 po kapitulacji Włoch. |
Marynarka włoska przerzuciła drogą lądową na Morze Czarne sześć jednostek (CB-1, CB-2, CB-3, CB-4, CB-5 i CB-
6) do działań pzeciwko radzeckiej Flocie Czarnomorskiej. Ich bazą był port w Konstancy. Po kapitulacji Włoch
wszystkie, z wyjątkiem CB-5 (zatopiony w Jałcie przez radziecki kuter torpedowy), zostały przejęte przez
marynarkę rumuńską. W sierpniu 1944 cztery z nich stały się zdobyczą marynarki radzieckiej, a piąty, obsadzony
przez Włochów, uległ samozatopieniu.
Zachował się do dziś CB-20. Po powojennej służbie w marynarce jugosłowiańskiej jako P 901, stanowi obecnie
eksponat Muzeum Techniki w Zagrzebiu.
6) do działań pzeciwko radzeckiej Flocie Czarnomorskiej. Ich bazą był port w Konstancy. Po kapitulacji Włoch
wszystkie, z wyjątkiem CB-5 (zatopiony w Jałcie przez radziecki kuter torpedowy), zostały przejęte przez
marynarkę rumuńską. W sierpniu 1944 cztery z nich stały się zdobyczą marynarki radzieckiej, a piąty, obsadzony
przez Włochów, uległ samozatopieniu.
Zachował się do dziś CB-20. Po powojennej służbie w marynarce jugosłowiańskiej jako P 901, stanowi obecnie
eksponat Muzeum Techniki w Zagrzebiu.